12/03/2012

Waarom ik De man, De man noem? Nou. Haarfijn. Hij is ook een man.

De man is wat ouder. En dan bedoel ik wel een beetje veel. Tien jaar. Verklaard dat wat? En toch heb ik bijna nooit door dat dat zo is. En hij ook niet. We kunnen het goed vinden. We doen gek. We zijn serieus. We lachen en huilen samen.

Alleen. Dan komt er een hit langs op de radio. Zo een van minimaal tien jaar geleden. De man hard aan het meebleren, ik kijk alleen maar vragend.
'Dit lied ken je toch wel?'. De man een beetje geïrriteerd.
'Wanneer was dit een hit dan schat?'.
'Een jaar of tien geleden!'. Nog harder gebler.
'Ja, toen was ik dus zeven.'. Ik kon het weten gewoon.
'Oja. Ik vergeet het ook altijd!'.

Maar ik vind het fijn. Dat we vergeten hoe oud we zijn. Zo zei hij vanochtend toen 'ie tegen me aankroop: 'Later, als we bejaard zijn, dan kopen we allebei een scootmobiel en gaan we hand in hand het bejaardehuis terroriseren.'.