12/02/2012

Vandaag is mijn ex jarig. Heel vreemd dat ik dat nog weet maar toch. Hij was dus mijn eerste. Vriendje. Echte vriendje, eigenlijk. Ik weet nog wel dat ik een cadeautje voor hem kocht. Voor verjaardag en valentijnsdag tegelijk. Lekker voordelig.

Ik leerde hem kennen op de dansschool waar ik toen al jaren danste. We moesten niets van elkaar hebben. Tot een aantal jaar geleden. Ik spreek en zie hem nu nooit meer (ik dans ook niet meer) maar achteraf gezien was het fijn dat hij er was toen m'n ouders niet in scheiding lagen. Gewoon wat gezelligheid, een afleiding. Wat was ik verliefd! Althans. Dat dacht ik dus.

Ik was dertien? Ik denk eigenlijk nooit meer aan hem. Behalve nu dan. Maar hij was mijn eerste "echte" vriendje. Met hem had ik nooit ruzie maar toen het één keer gebeurde was het ook meteen over. Geen echte liefde, overduidelijk!

Met De man heb ik al minimaal duizend keer ruzie gehad en we zijn nooit uit elkaar geweest. Is dat dan echte liefde? Dat vraag ik me weleens af. Zo voelt het wel namelijk. Als echte liefde. Wie weet? De krant van morgen kunnen we niet lezen, helaas.