04/02/2012

De man en ik horen bij elkaar. Altijd al geweest. Blijkt achteraf. Dus. Vertellen?

Hij woonde altijd (lees: vroeger en als hij niet bij zijn moeder of op kostschool was) twee deuren naast mij. Als zijn vader jarig was gaf hij meestal een etentje met grote pannen mosselen. Heerlijk! Maar dat terzijde. Ooit, heel lang geleden, was ik zelf nog heel klein en moest ik eigenlijk naar bed.

De man had, toen hij ook nog kleiner was, bij zijn vader een bed in de vorm van een auto. En daar heb ik ook in geslapen. Zelfs toen sliep ik al in zijn bed. Nu. Rond de tien jaar later kunnen we er ontzettend om lachen.

'Zie je nou? Het moest gewoon zo zijn.' Zeggen we wel eens tegen elkaar. Ik hoop dat ik nog heel vaak in zijn bed mag slapen. Alleen ziet die er niet uit als een auto.