28/01/2012

Dinsdag met mijn moeder:
'Jouw adonis komt nog wel.' Ik wil het eerlijk gezegt niet horen.
'En op De man zijn potje past ook een deksel.' Nadat ze dat heeft gezegt kijk ik waarschijnlijk verdrietig of op zijn minst verbolgen.
'Maar nu is De man jouw adonis nog. En dat is goed.' Ze plakt het er snel achteraan, ik weet hoe ze erover denkt. Hé, wat kan ik eraan doen dat ik verliefd ben?

Woensdag met een vriendin:
'Ik moet er niet aan denken dat ik iets met een ander ga opbouwen.' Ik vertel het haar. Zij is jaren, maar dan ook echt jaren ouder, en gescheiden.
'Dat klinkt alsof het echt goed zit tussen jullie. Je bent gelukkig he?' De vraag overvalt me een klein beetje maar ik geef stralend toe. Zo vaak zeg ik dat niet. Laat staan tegen mijn moeder.
'We hebben het weleens over samenwonen. Gewoon dagdromen samen, vinden we fijn om te doen.' Ze kijkt me aan met haar thee mok in haar hand.
'Waarom gaan jullie dat dan niet gewoon doen?' Ik moet lachen, ze vergeet weleens dat ik nog jong ben.

Te jong, vind ik zelf ook. Maar ik blijf zeker weten dagdromen over die dag. Als De man mij altijd gelukkig houd komt die dag er namelijk. Ooit. Die gedachten is goed genoeg voor mij.