28/01/2012 #2

Het is vrijdagavond. Het beste vriendje komt aanzetten. Hij doet zijn schoenen uit op de deur mat. Neemt een glas coke.
'Coke?' Hij zat even in een engels sprekende fase
'Ja. In de drinkbare vorm.' We lachen. Hij is pas twee minuten binnen.

We kletsen. We lachen nog meer. The voice kids komt op TV maar eerst kijken we naar Goede Tijden Slechte Tijden. Ik noem Sjoerd altijd Sjors. Staat gelijk aan hilarische momenten. We zeggen nog tegen elkaar dat ons eigen leven soms spannender is dan het programma.

'Ssst. Het begint.' We kijken naar het scherm waar Wendy van Dijk meteen al raar staat te doen met de eerste kandidaat. We lachen weer. Zeggen tegen elkaar dat als ze gewoon "gaan met die banaan" zou doen het programma veel sneller afgelopen zou zijn.

Ik maak alleen de eerste tien a vijftien minuten van Moordvrouw mee. Ik zou mezelf niet zijn als ik niet in slaap zou vallen. Rond elf uur word ik wakker omdat Het beste vriendje over me heen hangt om me wakker te maken. Ik schop hem de deur uit. Liefdevol. Dat wel hoor.

En elke week weer, als ik dan naar boven loop, hoop ik dat dit nooit over zal gaan. Die fantastische vriendschap. Dertien jaar alweer. Namelijk. Dat je het weet. Dat we voor altijd op vrijdag TV zullen kijken met "coke" en chips. Voor altijd. Tot in het bejaardenhuis.