09/02/2012

Iedereen heeft wel eens wat te klagen over zijn ouders. Ik ook. En eigenlijk best veel. Ik ben al dik meer dan twee jaar samen met De man maar voor mijn gevoel probeerde mijn moeder mij krampachtig bij haar te houden. Zoals je hier ook al hebt kunnen lezen zijn mijn moeder en ik nooit lang of ver bij elkaar vandaan geweest.

Sinds bijna een jaar woont De man op zichzelf ongeveer een uur en een kwartier met de trein bij mij vandaan. Toen ik voor het eerst daar alleen heen ging had mijn moeder al buikpijn bij de gedachte alleen al. Ik moest (en moet nog steeds) voor het donker thuis zijn. Dus rond vijf uur. Om precies te zijn om acht over vijf.

De man heeft een aantal jaar in Antwerpen gewoont en we willen stiekem al heel lang samen daar een weekendje heen. Nu had De man zijn moeder een bon gewonnen zodat we met twee voor de prijs van één weg konden. Ik moest me er maar in verdiepen. Wat bleek? Een pracht hotel vlakbij Antwerpen CS voor twee dagen. De bon zou vanaf nu nog een jaar geldig zijn. Ik schoof het maar voor me uit. Te bang voor wat mijn moeder zou zeggen.

Blijkbaar heeft mijn moeder goede voornemens voor dit jaar. Ze laat me opvallend vrijer dan eerst. Dat betekent dus dat ik over minder dan twee weken met mijn gat in de trein zit naar België om te zien waar De man woonde, vaak heen ging en om misschien dan eindelijk de beste vrienden daar te ontmoeten. Ik ben mijn moeder zo dankbaar. Ik hoop dat ze die goede voornemens vasthoudt maar ik zal er zeker geen misbruik van maken.

Ik kan het gewoon niet geloven, het aftellen begint. Nog 11 dagen te gaan!