27/01/2012 #2

Ik ben er ook zo één. Een kind van gescheiden ouders. Ach wat zielig voor je? Bespaar je de moeite. Ik ben, zoals andere mensen dat tegen me zeggen, een hard persoon. Ik noem het zelf liever realistisch.

Begrijp me niet verkeerd, iedereen ervaart dingen natuurlijk anders maar ik vind gescheiden ouders zo overschat. Ik ken "kinderen" waarvan de ouders al dik tien gescheiden zijn en ze zouden er zo nog om kunnen huilen.

Nee, ik bekijk het van de goede kant. Always look on the bright side. Wat ik dacht toen mijn vader weg ging? Meer kastruimte, samen met mijn moeder de afstandsbediening van de TV beheren, eindelijk Goede Tijden Slechte Tijden kunnen kijken in plaats van het stomme journaal. Nee, laten we het daar even over hebben. Alleen maar slecht nieuws. Oorlog. Moorden. Terreur. En dan nu terug naar het onderwerp.

Ik ga het niet ontkennen hoor, dat ook ik verdriet heb gehad. Dat was alleen wel van erg korte tijd want dezelfde avond ging ik gewoon weer sporten. Dus wat was er nou belangrijker? Ondertussen heb ik al meer dan een jaar geen "echt" contact met mijn vader gehad. Een kaartje voor mijn verjaardag en ééntje voor de kerst. Oeps, was ik toch bijna het smsje voor oud en nieuw vergeten!

Als het je nog niet was opgevallen, dat betekend dus dat er geen één keer is gebeld. Nul. Nada. Nopa. O. En dan heb je ook nog dat kaartje van die familie die ik elk jaar kerst ook nog krijg. Echt, niet meer doen gewoon. Elk jaar weer verscheurd en in de prullenbak, zonde van de postzegels ook.

Misschien denk je nu dat ik boos ben? Of misschien denk je nu dat ik wraak wil? Geen van beide eigenlijk, als ik dan toch eerlijk ben. Ik ben er alleen klaar mee. K.L.A.A.R. Geloof me of geloof me niet maar i don't care.

Ik heb wel geleerd dat alleen ik mezelf gelukkig kan maken en dat niemand anders dat kan. Gelukkig heb ik geweldige mensen om me heen die daar ook zo over denken.